ZAHAMOWANIA PSYCHORUCHOWE – to zaburzenia dynamiki procesów nerwowych.
Symptomy typowe dla dzieci zahamowanych to:
- w sferze ruchowej – ograniczenie spontanicznej aktywności ruchowej, symptomy niepokoju ruchowego i dezorganizacji czynności wykonawczych,
- w sferze poznawczej – zawężenie aktywności poznawczej, przejawy braku zainteresowania otaczającą rzeczywistością,
- w sferze emocjonalnej – ograniczenie wyrażania uczuć przy jednoczesnym wzmożeniu pobudliwości emocjonalnej,
- w sferze somatycznej – wzmożona reaktywność układu wegetatywnego (np. łatwość czerwienienia się, blednięcia, brak apetytu, bóle brzucha itp.).
ZAHAMOWANIA PSYCHORUCHOWE – to konflikt motywacji zadaniowej (potrzeby samodzielnego działania i rozwiązywania zadań) i społecznej (wyuczone reakcje hamulcowe w sytuacjach społecznych). Konflikt ten prowadzi do wycofywania się i nie podejmowania aktywności.
PRZYCZYNY:
- Zaburzenia procesów neurodynamicznych
- Nieprawidłowe stosunki dziecka z otoczeniem
- W sytuacji ostrej krytyki i ośmieszenia dziecka: dziecko reagujące lękiem na krytykę zaczyna coraz szybciej rezygnować z działań w obecności osób dorosłych.
- W sytuacji nieopanowanych zachowań emocjonalnych osób z najbliższego otoczenia: dziecko lękowo przeżywające niekontrolowane reakcje emocjonalne rodziców cechuje tendencja do szukania samotności.
- W sytuacji zagrożenia bliskiego związku emocjonalnego z rodzicami: dziecko reagujące lękiem na sytuacje zagrożenia związku emocjonalnego z rodzicami cechuje potrzeba stałej fizycznej bliskości z rodzicami, przy coraz większej rezerwie i nieufności w stosunku do osób nieznanych (zamykanie się na nowych ludzi, wycofywanie się z kontaktów z innymi).
- W sytuacji utrwalonych kar fizycznych: dziecko przeżywające lękowo sytuacje kary w obecności osób dorosłych może być ciche, zalęknione (nadmiernie uległe, bierne).
RADY DLA RODZICÓW I NAUCZYCIELI DZIECI ZAHAMOWANYCH PSYCHORUCHOWO:
- Akceptować wszelkie formy zachowania dziecka
- Nie karać, nie krytykować jego błędnych zachowań, nie wytykać braków.
- Nagradzać najmniejszy przejaw samodzielności i inicjatywy dziecka, zauważać każdy sukces.
- Dyskretnie stwarzać warunki sprzyjające osiągnięciu sukcesu, zainicjowaniu samodzielnego działania.
- Z cierpliwością, wyrozumiałością i serdecznością podchodzić do problemów dziecka, zapewniając mu poczucie pełnego bezpieczeństwa, ciepła emocjonalnego, opieki.
- Otaczać dziecko atmosferą spokoju, stabilności, życzliwości, która sprzyjałaby spontanicznemu wypowiadaniu się, wyrażaniu sądów, opinii, okazywaniu przeżywanych emocji, co mogłoby się przyczynić do wyciszenia napięć emocjonalnych, lęków dziecka.
- Pomagać w nawiązywaniu i utrzymywaniu pozytywnych kontaktów z rówieśnikami, nie ograniczać tych kontaktów, lecz włączać dziecko w życie grupy, klasy itp.